در جستجوی علم دست نوشته های ذهنم که به جای کاغذ مچاله شده بر پهنای دریای وب نوشته می شود، تا هم فکرم آزاد گردد و هم در مصرف کاغذ صرفه جویی
به سایبرجایا خوش آمدید…
گفته می شود این شهر در سال 2011 افتتاح خواهد شد…
تنها نشانه های شهر افتتاح نشده سایبرجایا دانشگاه مالتی مدیا و لیم کوک وینگ هستند… بیش از 80% افرادی که در این شهر تردد می کنند دانشجوی یکی از دو دانشگاه فوق هستند… تعداد محدودی مجتمع مسکونی در این شهر که فاصله زیادی با دیگر شهرهای سلانگور ندارد وجود دارد… به لطف حضور ایرانیان عزیز صاحب خانه های این شهر به نان و نوایی رسیده و قیمت آپارتمانی که در 4 سال پیش 500 رینگیت اجاره داده می شده امروز به مرز 1500 رینگیت رسیده… این در حالیست که در مناطقی که ایرانیان عزیز تردد ندارند قیمت ها یا همان 4 سال پیش است یا اندکی افزایش داشته… به دنبال راهنمایی از یک دوست برای پیدا کردن آپارتمان برای اجاره در سایبرجایا بودیم که شنیده بودیم مملو از ایرانی است… تنها ایرانی که در دانشگاه پیدا کردیم دانشجوی دکترا بود و اطلاعات زیادی از آپارتمان های اینجا نداشت چرا که ساکن کوالالامپور بود و به گفته خودش فقط هفته ای 1 بار به دانشگاه می آمد… (البته من تقریباً هر روز ایشون رو زیارت می کنم!!!)… دوست دیگری از راه رسید و گفت اینجا دنبال خانه نباشید که پیدا نمی کنید !!! … همه این اتفاقات در شرایطی است که 1 روز مانده به شروع کلاسها و ما هنوز وسایل رو که شامل صد و خورده ای کیلو گرم بود جابجا نکردیم… در همین اوضاع درماندگی لطف خدا شامل حالمان شد… دوست بسیار محترمی رو دیدم که سریع حرکت می کرد و ازشون کمک خواستم… با دقت به صحبتهایمان گوش داد و از ما خواست تا دقایقی منتظر شویم… بعد از اینکه کارهای اداری اش تمام شد ما را به سمت خودروی هوندایی که خردیه بود راهنمایی کرد و گفت به شما کمک می کنم خانه مناسبی پیدا کنید… واقعاً زحمت ایشون رو فراموش نمی کنم… بعد از 2 روز متوالی پیگیری بالاخره برای ما آپارتمانی در مجتمع نزدیک دانشگاه پیدا کرد که ما می توانستیم برای مدت 3 ماه در آنجا مستقر شویم… به سختی زیاد و با شرایط بسیار نامناسب بعلت عدم داشتن زمان کافی در آپارتمان مستقر شده و وسایل را از ملاکا با هزینه ای در حدود 100 رینگیت با تاکسی و اتوبوس به محل جدید رساندیم… از آنجایی که قرارداد ما فقط 3 ماه بود پس برای ماه های بعد باید به دنبال خانه ای برای اقامت دائم می گشتیم… قیمتهای بی ربط و خانه هایی که ارزش قیمت ها را نداشتند… و از طرفی دانشگاه خانمی که هنوز مانده بود…
کلاسهای من شروع شده بود و از ساعت 9 صبح تا 1 کلاسهای صبح و 2 تا 4 کلاس بعد از ظهر از 2 شنبه تا جمعه تشکیل می شد… کلاسهای فشرده زبان در ترم کوتاه مدت 2 ماهه… در همین مدت برای دانشگاه UiTM اقدام به گرفتن پذیرش کردیم. دانشگاه UiTM در 30 کیلومتری غرب کوالالامپور در شهر شاه عالم و دانشگاه مالتی مدیا در 20 کیلومتری جنوب کوالالامپور در سایبرجایا واقع شده اند. راه حل منطقی این بود که در صورت توافق و اخذ پذیرش از دانشگاه خانمی در شهر میانی یعنی کوالالامپور که پایتخت نیز محسوب می شود مستقر شویم… از آنجایی که یکی از شرایط اجاره آپارتمان در سایبرجایا خرید وسایل زندگی شامل، یخچال، ماشین لباسشویی، اجاق گاز، میز ناهارخوری، کاناپه، آبگرمکن و جاروبرقی بود پس وسایل هم زیاد داشتیم… این وسایل رو به اجبار به مبلغ 2000 رینگیت خریداری کردیم تا بتوانیم قرار داد سه ماهه ره داشته باشیم… در غیر اینصورت باید زیر بار قرار داد یکساله و پرداخت Deposit می رفتیم که تجربه قبلی برایمان بسیار سنگین تمام شد…
بعد از چانه زنی های بسیار زیاد و رفت و آمدهای چندین باره، بالاخره توانستیم از UiTM پذیرش بگیریم…
بعد از 20 روز اقامت در سایبرجایا و مشکلات فراوان برای فروش وسایلی که خریداری کرده بودیم، بالاخره در مجموع بعد از 2 ماه زندگی در مالزی در شهر شاه عالم، در جوار دانشگاه UiTM در مجتمع مسکونی کریستال مستقر شدیم تا انشاء الله اینجا اقامتی بلند مدت داشته باشیم… از آنجایی که سکنی گزیدن اولین عامل رشد و پیشرفت بشر شد و بشر توانست با سرما و گرما در یک نقطه مقابله کند و محل سکونت خود را ثابت نگه دارد، ما نیز بعلت ثابت شدن در محل زندگی، از این به بعد حتماً مطالب جالبتر و بیشتری خواهیم داشت…
لازم به یادآوری است که من هر روز به دانشگاه مالتی مدیا در سایبرجایا خواهم رفت… و از آنجا نیز خواهم گفت…
خداحافظ زندگی در شهر سایبر جایا
سلام بر شاه عالم… شهر آرام و پاکیزه
