در جستجوی علم دست نوشته های ذهنم که به جای کاغذ مچاله شده بر پهنای دریای وب نوشته می شود، تا هم فکرم آزاد گردد و هم در مصرف کاغذ صرفه جویی
بالاخره عقربه های ساعت آنقدر چرخیدند و تیک تاک کردند و برگهای تقویم آنقدر ورق خوردند تا به چنین روزی رسیدند.
بعد از گذشت 11 سال از پایان تحصیلات متوسطه، تحصیلات سطح اول دانشگاهی هم به پایان رسید. در تمام این مدت سعی کردم علاوه بر کسب علوم دانشگاهی با تمرکز بر علوم اجتماعی، نسبت به محیط پیرامونم اطلاعات بیشتری اعم از عمومی و تخصصی کسب کنم تا آن روز که متهم به “عدم اجتماعی بودن” شدم رو کمی فراموش کنم.
در حالیکه اتفاقا اوضاع مساعدی در ایران داشیتم و کاملا از شرایط راضی بودیم، از روز اولی که کشور را برای ادامه تحصیل ترک کردیم، قصد کردیم که با دستی پر به کشور بازگردیم و از این رو نه برای کسب مدرک لیسانس و نه فوق لیسانس که حداقل با یک مدرک بالاتر بازخواهیم گشت.
با توجه به تجربه ای که کسب کردم به شخصه در هنگام مطالعه معتقد به فرمول 50-10 هستم. یعنی 50 دقیقه مطالعه می کنم و 10 دقیقه استراحت مطلق… این فرمول در موارد دیگر هم صادق هست، مثلا در رانندگی، در زمان کار و خیلی موقعیت های دیگر… در مورد تحصیل هم این فرمول با کمی تغییر قابل اجراست. مثلا 3 سال تحصیل و 1 سال تجربه کاری میتواند دریچه های جدیدی در زندگی انسان باز کند… خیلی از دوستانی که تحصیل می کنند به دنبال پیدا کردن شغل مناسب هستند. اما من شغل مناسبی که داشتم رو رها کردم تا به تحصیل بپردازم… چون یافتم که شغل مناسب من به رتبه ای بالاتر نیاز دارد و سطح سواد اندکم پاسخگوی شغل مورد علاقه ام نیست… مثلا جایگاهی مثل اریک اشمیت…
تصمیم بر این بود که بلافاصله نسبت به ادامه تحصیل در مقطع فوق لیسانس اقدام کنم… دو دلیل باعث شد کمی صبر کنم… یکی اینکه مدارک فارغ التحصیلی لیسانس خیلی دیر آماده می شد و یکی دیگر اینکه احتیاج به یک زمان برای آماده شدن دارم… چون در مقطع فوق لیسانس قصد هست پژوهش بیشتری داشته باشم نیاز به یک آماده سازی جسمانی، روحی و پژوهشی دارم…
با توجه به اینکه معتقدم “درخت بدون میوه، درسته که سایه داره، اما یک دیوار هم میتونه سایه داشته باشه”. اگر یک درخت خوب رشد کرده،حتمن ریشه خوبی داشته، باغبانهای خوب و دلسوزی داشته و اطرافیان خوبی داشته که مراقبش بودند، بعد از بالغ شدن نسبی باید فایده ای هم برای اطرافیانش، شهرش و مردم کشورش داشته باشه، سعی بر این هست که بتونم کاری بسازم، تا شاید بتونم از طریق اون سنگی رو از جلوی پای کسی بردارم. پس این زمان استراحت کوتاه، مدت زمانی است برای مطالعه، پژوهش، خودسازی و در حد توان ایجاد یک بستر کوچک ولی فنی، دقیق و محاسبه شده.
از 24 مهر 1387 تا امروز 22 بهمن 1391 دقیقا 1580 روز سپری شده است…
عدم اجتماعی بودن موهبته…
راحتی که نیاز نیست همه چیز که تو مغزته رو توضیح بدی و فرصت داری همه جا ذهنت برای خودت باشه نه تابع دیگران
این موهبت در شرایطی هست که فقط و فقط خودت باشی… اما گاهی اوقات مجبوری یک مسئولیت اجتماعی رو بپذیری… و البته تفاوت تعریف اجتماعی بودن بین آدمها از زمین تا آسمون هست…