فریادم را به خاطر بسپار

بعضی وقتا پیش خودم فکر می کنم، وقتی برگردیم، دوباره روزهامون مثل قبل هست یا نه؟ روزهایی که همه با هم دوست بودیم و رفیق… این روزا هر کی از ایران بر میگرده، ازش می پرسم اوضاع چطوره… میگه مردم نسبت به دفعه قبل بداخلاق تر شدن… این جمله رو بارها و بارها شنیدم… شاید بخشی از این برداشت مربوط به آسودگی بیشتر خارج از ایران باشه اما قطعن بخش عمده اش واقعیتی هست که باید پذیرفت… رفتار آدمها، گفتار و نگاهشون این موضوع رو کاملا نشون میده… اونها که خودشون درون سیستم جاری هستند متوجه این تغییرات آهسته اما پیوسته نمی شن، ولی برای ما که بیرون هستیم و با تفکری که از ایران برگشتیم و انتظار میکشیم حداقل شبیه همان روزها باشه تغییرات قابل توجه هست… برای همینه که میگم، آیا وقتی برگردیم باز هم با هم دوست و رفیق خواهیم بود؟

یک – دو سال گذشته، بسیاری از آدمها رو دگرگون کرده… و دامنه این دگرگونی از موقعیت های اجتماعی تا زندگی شخصی افراد متغیر است… فشارهای اجتماعی باعث شده درگیری ها و معضلات آنقدر سطحی باشند که ساکنین هدف زندگی را فراموش کنند… کاش می شد ریشه همه این بدبختی ها رو یکجا سوزاند تا مردم نفسی بکشند و بدانند زندگی آنی نیست که کسی به کسی بدبین باشد تهمت را روشنایی فکر و دروغ را واجب بدانند. کاش مردم می دونستند زندگی تنها آرامشی است در کنار دیگران خواه هم ساز تو باشند خواه نه… کاش آدمها می دونستند آرامش را در درون باید یافت نه در بیرون. کاش آدمها هر شب دقایقی از بیرون به خودشون نگاه می کردند و کاش آدمها هر شب دقایقی را با دیگری به دوستی می گذروندند…

آهااااااای آدمهای شهرم… سرزمینم… ایرانم

کمی به خود بیایید… این تنها صدای من نیست… صدای بسیاری است که تازه به ایران رفته و تازه برگشته اند. آرزو می کنم، روزی که باز میگردم همه چیز مثل روزی باشه که می آمدم… تنها با تجربه ای بیشتر برای ما آدمها