خرم آن دل كه از آن آگاه است

شعبان است و شيعه عاشق ميانه اش. هركسي نامش را بنا به نيازش مي خواند. همه منتظر هستند. يكي منتظر ظهورش كه ببيند آيا واقعيت دارد و ديگري منتظر برپايي عدالتش. يكي نامش را گاه و بيگاه در هر كوي و برزني، در هر جمع و جماعتي به زبان مي آورد او كه مي داند بهترين راه تخريب بد تعريف كردن است و مبالغه و درشت گويي و يكي نامش را درشت خط بر خودروش مي نگارد و ديگري اسكناس 200 توماني با نام حضرتش طلاكوب مي كند و هديه مي دهد. منتظر واقعي، منتظر ظهور نيست، كه او ميداند ولي اش زنده است و حاضر در كنارش. او منتظر تماشاي عدالت است و رسوا شدن دروغگويان و مقدس مابان.

شعبان كه مي رسد خوشحال مي شوم كه اول و وسط و آخرش هر سه خوش است. شعبان كه مي آيد ياد طاق نصرت هاي جنوب شهر مي افتم و چراغاني هاي 17 شهريور و مولوي و … چه خوب مردماني داريم كه شيريني و كيك و شير و شربت مي دهند از جيب خودشان نه از جيب ديگران… و چه بد عالماني هستند آنها كه براي دنياي بيشتر خرافات را ترويج مي كنند و تحريف مي كنند دين را و عاشقان ساده دل را با زبان بازي مريد مي كنند تا به مراد چاكري برسند.

تاريخ نشان داده، كه تنها رمز پيروزي اسلام عدالت بوده است. اگر امروز اسلام واقعي در كشورمان در حال رنگ باختن است علتش دستكاري شدن رمزش است. يا بايد عدالت را از نو برپا كرد و يا بايد وضع موجود را اصلاح نمود. ما در انتظار مهدي فاطمه، همه تلاشمان را مي كنيم تا زمان ديدارش عدل گسترده شده باشد و بي عدالتي  ريشه كن. آن روز شيعه و سني، مسيحي و زرتشتي و كليمي همه و همه در يك صف قرار مي گيرند. صف عدالت. آن روز است كه انتظارها به پايان رسيده است.