در جستجوی علم دست نوشته های ذهنم که به جای کاغذ مچاله شده بر پهنای دریای وب نوشته می شود، تا هم فکرم آزاد گردد و هم در مصرف کاغذ صرفه جویی
چند شب پیش که در یک فروشگاه در حال چرخیدن بودیم شاهد اتفاق جالبی بودیم.
خانم جوانی مشغول تماشای لباس ها بود که پسر جوان در حالی که یک کیسه در دستش بود پیش آمد و به دختر گفت: “یک کمی گرون شد ها، حدود 110 رینگیت چیز خاصی هم که برنداشتی” … دختر نگاهی متعجبانه داشت و گفت: ” 110 رینگیت؟ … اونوقت تو هم دادی؟… ” … پسر آشفته شد که هم پول را پرداخت کرده و هم با سوال دختر اینطور تحقیر شد… دختر گفت: “بریم صندوق پس بدیم. نمی خواهم” … خستگی در وجود پسر کاملا مشهود بود… معلوم بود که دختر (مثل اکثر خانوم های ایرانی) کل فروشگاه را ساعت ها زیر و رو کرده و به آن چند لباس رسیده بوده و حالا خیلی راحت بدون کوچکترین عذرخواهی پسر را احمق فرض می کند که چرا آن مبلغ را پرداخت کرده است… در این آشفتگی پسر از کوره در رفته و با صدای کمی بلندتر به کنایه گفت: “می زنم تو سرت ها” …
دختر همه چیز را فراموش می کند…
اینکه پسر را ساعتها معطل خرید خود کرده است…
اینکه پسر بخاطر دوست داشتن دختر هزینه لباسها را پرداخت کرده است…
و همه چیز… و فقط جمله آخر را می شنود…
دختر نمی گوید که اشتباه از من بوده که فقط اعداد تابلوهای تبلیغاتی رو نگاه کردم
و فقط با یک حرف که: “فلانی گفت اینجوری بشه، اونطوری میشه”…
و همه چیز معلوم می شود…
باز هم نگاه به حرف دیگران و برداشت جزیی از کل…
باز هم لجاجت
بازهم خودخواهی
دریغ از یک عذرخواهی
و این قصه باز فرداها تکرار خواهد شد…
اما دختر نخواهد فهمید که پسر دوستش دارد…
از این آدمها زیاد دیدم… آدمی که : نداند و بداند که نداند، ولی باز رفتار خود را تکرار کند، باید به خدای رحمان و رحیم سپردش تا شاید بداند، بفهمد و از اشتباه دیگران پند بگیرد…
و من همچنان در فکر پسرک عاشق و دخترک به ظاهر عاقل هستم…
