گون از نسیم پرسید، هوس سفر نداری؟

می خواستم تمام عاشقانه هایم را با کسی به اشتراک بگذارم…
اما مشترکین دنبال تغییر عاشقانه هایم بودند…
من تغییر ناپذیرم…
هدفم تغییر ناپذیر است… به کودکی کودکان، کودک می شوم و شاید کودکتر و با بزرگی بزرگان بزرگتر… پوچ دنیا را فدای لذت آنی ام نمی کنم که هدفی بس بزرگ در سر دارم…
بارها و بارها و بارها گفته ام، در یک تصمیم ممکن است همگان اشتباه کنند جز من… اگر حرفم درست بود مغرور نمی شوم که غرور در برابر دیگران برایم تحمل پذیر نیست، اما در وجودم احساس افتخار می کنم… اگر اشتباه از من بود به راستی می پذیرم…
من آنچه شرط بلاغ است با دیگران می گویم… کاش می شد جلوی بی راه را بست تا شاهد بی راه رفتن آدم ها نباشیم…
از خدایم راضی ام… از دینم، مذهبم راضی ام و از خرافات بیزار… می دانم خدایم بزرگ است و بخشنده و بخشایش گر… اما همواره از عاقبتم می ترسم… زندگی ام را به یک روخوانی از وحی الهی و یا تکرار مکررات حواله نمی دهم، که اگر شناخت یافته ام مسئولم و اگر نشناخته ام گناهکار و باید جواب دهم که چرا نشناختمش…
کاش می فهمیدیم:
“اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ” من را به راه راست هدایت فرما…
“صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ” راه آنهایی که به آنها نعمت دادی…
“غير المغضوب عليهم” نه آنهایی که مورد خشم قرار دادی…
“والضالین” و نه راه گمراهان.
می دانیم که خداوند بندگان را می آزماید… با سختی فراوان، خوشی فراوان، نعمات بیکران، تجربه های گران، علم های عالمان… اما هیچ فکر نمی کنیم حال ما نیز آزمونیست الهی…
و خداوند بزرگ است… در بخشش و در آزمودن…